Krynica Morska historia
Historia Krynicy Morskiej wskazuje, że we wczesnej epoce kamiennej na tych terenach było osadnictwo. Dowodem na to są znaleziska archeologów. Mniej więcej z okolic Gdańska wzdłuż całej mierzei znajdowała się droga handlowa w kierunki Sambii. W XIII wieku w tej okolicy zamieszkiwali słowiańscy Pomorzanie oraz Prusacy. Komtur elbląski Henryk Hold osadził w Krynicy Morskiej karczmarza Mikołaja Wildenberga (nadał mu przywilej 20 sierpnia 1424 roku w Pasłęku). Do takiego czynu komtura skłonił szlak handlowy z Gdańska do Królewca.
Z karczmy korzystali głównie kupcy, rycerze, waganci, ale także inni wędrowcy którzy przemierzali drogę handlową wzdłuż mierzei. Karczmarz Hannos otrzymał również taki przywilej 16 maja 1429 roku w Pisakach. Kazimierz Jagiellończyk, król Polski, po wojnie trzynastoletniej oraz zlikwidowania władzy Krzyżaków na tych terenach, całą mierzeję nadał miastu Gdańsk.
N zachód od Krynicy Morskiej wzdłuż Zalewu Wiślanego znajduje się miejscowość o nazwie Przebrno. Mieszkańcy tej wsi zajmowali się rybołówstwem, pracowali w lesie, a także zbierali bursztyn. Właściciele tej miejscowości zmieniali się kilkakrotnie. Najdłuższy czas należała do Gdańska w latach 1455-1793. Po trzecim rozbiorze Polski znalazła się w granicach Prus.
Krynica Morska jako kurort nadmorski zaczęła się rozwijać w roku 1840. Wówczas pięciu zamożnych kupców z Elbląga utworzyło konsorcjum ds. żeglugi po Zalewie Wiślanym, głównie do regularnej obsługi na linii Królewiec-Elbląg. Kupcy elbląscy w Anglii zaopatrzyli się w dwa parowce o nazwach „Sokół” i „Jaskółka”. W 1841 roku do Łysicy (ówczesna nazwa Krynicy Morskiej) parowiec „Jaskółka” przywiózł pierwszych turystów. Konsorcjum ds. żeglugi po Zalewie Wiślanym zauważyło duże zainteresowanie turystów na wycieczki do Krynicy Morskiej. Postanowili odkupić od władz Gdańska pięć mórg gruntu, a dwa lata później rozpoczęli budowę pierwszej willi. Była ona realizowana na kształt greckiej świątyni. Po kolejnych czterech latach, konsorcjum dokupiło kolejne 218 mórg. Był to głównie teren leśny, więc nastąpiła dalsza rozbudowa kąpieliska. W Łysicy (Krynicy Morskiej) zaczęły pojawiać się domki letniskowe oraz wille. Plaża została podzielona parkanem i pilnowano by mężczyźni przebywali po jednej stronie, a kobiety po drugiej.
W 1905 roku nastąpił największy rozwój Łysicy. Wówczas zostało wybudowane duże molo, a także doprowadzono do miejscowości światło elektryczne oraz wodociągi. Powstawały kolejne pensjonaty i wille, a na plaży usunięto parkan. Zwiększyła się liczba turystów, którzy chcieli wypoczywać w tej miejscowości. Wówczas było ich już blisko 5 tysięcy. Zbudowano łazienki na plaży, a także uruchomiono zakład, który prowadził kąpiele w grzanej wodzie morskiej. Zaczęto również organizować koncerty, regaty oraz imprezy sportowe. Niestety działania wojenne przerwały powstawanie kurortu nadmorskiego. Wojska radzieckie zajęły Łysice (3 maj 1945), walcząc z ustępującymi już oddziałami hitlerowskimi. Działania wojenne zniszczyły latarnię morską w Krynicy Morskiej i wiele pensjonatów.
Po okresie wojennym Łysica traktowana była jako osada rybacka, ciężko jej było odzyskać pozycję wśród miejscowości nadmorskich. W 1958 roku została zmieniona nazwa Łysicy na Krynicę Morską oraz miejscowość otrzymała prawa osiedlowe.
22 grudnia 1990 roku na mocy rozporządzenia Rady Ministrów utworzono samodzielną gminę Krynicę Morską, a w jej skład weszły miejscowości Piaski i Przebrno. Statu miasta nadano jej 2 kwietnia 1991 roku.
